Si Luis ay lumaki sa isang simpleng baryo sa probinsya ng Batangas, kung saan ang buhay ay puno ng mga pagsubok, ngunit puno rin ng pag-asa. Anak siya ng mag-asawang Tomas at Nena, parehong magsasaka. Bagamat masipag ang kanyang mga magulang, hindi sapat ang kanilang kinikita upang matugunan ang pang-araw-araw na pangangailangan ng pamilya. Si Luis, bilang panganay, ay nakaramdam ng responsibilidad na magtulungan upang mas mapabuti ang kalagayan ng kanilang pamilya.
Mula nang magtapos siya ng high school, nagdesisyon si Luis na magtrabaho na, kahit na bata pa siya. Hindi tulad ng ibang kabataan na nagsasaya sa kanilang kabataan, ang tanging ninanais ni Luis ay makapag-ambag sa pamilya. Sa tuwing umaga, bago pa sumikat ang araw, naglalakad siya patungong bayan upang maghanapbuhay. Siya ay naging kargador sa palengke, nagtatrabaho mula umaga hanggang hapon, nagsisilbing tagapagbuhat ng mga kahon ng isda, gulay, at iba pang produkto mula sa mga truck patungo sa mga tindahan. Hindi madali ang trabaho; mainit ang araw, mabigat ang mga kargamento, at halos hindi siya nagkakaroon ng oras para magpahinga. Ngunit ang kanyang mga mata ay puno ng determinasyon, alam niyang ang lahat ng ito ay para sa pamilya.
Isang araw, habang nagbubuhat ng mga kahon, nilapitan siya ng isa sa kanyang mga kasamahan sa trabaho.
“Tanghali na, Luis, bakit hindi ka muna magpahinga?” tanong ni Tatang Pedro, isang matandang kargador na madalas kasama ni Luis.
“Huwag na po, Tatang. May ipapadala po akong pera kay Nanay at Tatay, kaya’t kailangan kong tapusin ito agad,” sagot ni Luis habang pinupunasan ang pawis sa kanyang noo.
“Bata ka pa, hindi mo ba naiisip na maaari kang magkasakit? Hindi ba’t gusto mong mag-aral at maging mas magaan ang trabaho mo?” tanong ni Tatang Pedro, ang boses ay may halong pag-aalala.
“Tama po kayo, Tatang. Gusto ko pong makapag-aral, pero ngayon po, kailangan ng pamilya ko ang tulong ko. Kung wala po akong kikitain, paano kami mabubuhay?” sagot ni Luis, ang kanyang tinig ay puno ng tapang.
Si Tatang Pedro ay hindi na nakapagsalita. Naalala niya ang mga panahon nang siya rin ay bata pa at nagsasakripisyo para sa kanyang pamilya. “Sige, anak. Basta mag-ingat ka. Huwag mong kalimutan ang sarili mo,” sabi ni Tatang Pedro na nagbigay sa kanya ng isang matamis na ngiti.
Sa kabila ng lahat ng pagod, hindi tinatamad si Luis. Laban sa hirap, patuloy siyang nagsisilbing ilaw ng pamilya. Minsan, sa gabi, habang kumakain ng isang simpleng hapunan, kinausap siya ng kanyang ina.
“Luis, anak, bakit hindi ka magpahinga? Nakikita ko ang hirap na dinaranas mo. Kung kaya ko lang, sana'y ako na lang ang magtrabaho para sa inyo,” wika ni Nanay Nena, ang kanyang mata ay puno ng kalungkutan.
“Wala po kayong dapat ikabahala, Nay. Kaya ko po ito,” sagot ni Luis, habang ang kanyang mga mata ay puno ng tapang. “Ginagawa ko po ito para sa inyo at sa mga kapatid ko. Alam ko pong balang araw ay magiging mas magaan na ang buhay natin.”
Ngunit hindi natapos sa ganun lang ang lahat. Isang araw, habang pauwi siya mula sa trabaho, may isang banyagang lalaki na lumapit sa kanya.
“Anak, may trabaho kami sa Maynila. Gusto ko sanang mag-alok sa'yo ng pagkakataon. Mas mataas ang sahod at may pagkakataong lumago,” sabi ng banyaga, ang kanyang mga mata ay seryoso.
Napaisip si Luis sandali. “Pabrika po ba iyon? Magiging malayo po ako sa pamilya ko. Ano po kaya ang mangyayari sa kanila?”
“Alam ko ang iniisip mo. Pero ang pagkakataong ito ay hindi mo dapat palampasin. Kung magtatrabaho ka roon, makakatulong ka pa sa pamilya mo ng higit,” sagot ng banyaga.
“Puwede po bang mag-isip muna ako?” tanong ni Luis, at tumango ang banyaga.
“Walang problema. Ang desisyon ay nasa iyo. Pero tandaan mo, minsan lang dumaan ang ganitong pagkakataon,” sabi ng banyaga at iniwan si Luis upang mag-isip.
Pag-uwi ni Luis, dinala niya ang balita sa kanyang mga magulang. “Nanay, Tatay, may pagkakataon po akong magtrabaho sa Maynila. Mas mataas po ang sahod, ngunit malayo po ako sa inyo.”
“Naku, anak, kung iyon ang makikinabang sa pamilya, suportado ka namin,” sagot ni Tatay Tomas. “Pero mag-ingat ka, Luis. Walang bagay na mas mahalaga kaysa sa kalusugan mo.”
Sa kabila ng mga agam-agam, tinanggap ni Luis ang alok na trabaho at umalis patungong Maynila. Nagpatuloy siya sa pagsusumikap, at pagkatapos ng ilang taon, nakapag-ipon siya at nakapagtayo ng maliit na negosyo sa kanilang bayan. Hindi niya nakalimutan ang mga sakripisyo ng kanyang mga magulang, at nagpasalamat siya sa bawat hakbang ng tagumpay.
Isang araw, habang nag-aalaga ng kanyang negosyo, sinabi ni Luis sa kanyang mga kapatid, “Anak, gusto ko kayong magtapos ng pag-aaral. Tinutulungan ko kayo para magkaroon ng magandang bukas.”
“Salamat, Kuya Luis. Hindi namin makakayang magtagumpay nang hindi mo kami tinulungan,” sagot ni Ana, ang kanyang nakababatang kapatid.
At sa kabila ng lahat ng mga pagsubok at sakripisyo, si Luis ay hindi lamang isang breadwinner. Siya ay isang anak na nag-alay ng kanyang buhay para sa pamilya, isang guro sa kanila ng halaga ng pagtitiis, sakripisyo, at pagmamahal.
