Tumakbo siya nang walang patutunguhan, dama ang bigat sa kanyang mga paa. Ang putik ay tila sumasakal sa kanyang bawat hakbang, ngunit hindi siya nagpatinag. Ang hangin ay malamig, ngunit pawis ang bumalot sa kanyang katawan. Ang mga sigaw sa paligid ay malabo, tila ba galing sa malayong dako, ngunit naririnig niya ang mga ito sa kanyang isipan, ang bawat bulong, ang bawat sigaw ng mga nawawalang kaluluwa.
Hindi niya alam kung gaano na siya katagal tumatakbo. Ang dilim sa paligid ay lumalalim, at ang daan ay tila walang katapusan. Minsan, naramdaman niyang may humahabol sa kanya, ngunit wala siyang lakas na lumingon o tingnan kung sino iyon. Basta’t takbo lang siya nang takbo, umaasa sa pag-asang hindi niya mawari.
Hanggang sa isang hakbang… tumigil siya. Hindi na niya makita ang landas, at sa kanyang harapan ay may liwanag. Sa wakas, nahanap na niya ang kanyang mga kasama. Subalit nang matanaw niya ang kanilang mga mukha, biglang bumagsak siya sa malamig na lupa.
Iyon pala, matagal na siyang patay.
No comments:
Post a Comment